گر نباشد از تو هم این سرزمین
خانه ی آباد من کی می شود؟
بیش از این دگر مرا نزن ..... می زنی بزن, سخن بزن!
یک کلید خانه پیش تو ......یک کلید خانه پیش من
صدای عشق می رسد برای تو برای من
خدا یکی ست جان من خدای تو خدای من
سرود سبز همدلی صلای عشق می زند
که تا گلای* تو شوم که تا شوی صدای من
مرا به باغ می کشد ترانه ها یکی یکی
یکی برای دوستی یکی برای زندگی
یکی برای دوستی یکی برای زندگی
شکفته باد یاسمن خجسته باد این وطن
ترانه های نسترن یکی به تو یکی به من
بیش از این دگر مرا نزن ....می زنی بزن, سخن بزن
یک کلید خانه پیش تو
یک کلید خانه پیش من
گر نباشد از تو هم این سرزمین
خانه ی آباد من کی می شود
یک کلید خانه پیش تو
یک کلید خانه پیش من
*گلای تو, شاید با لهجه افغان ها مقصود گلوی تو باشد
فراز کنونی جزئی از یک تاریخ طولانی است. ما در جاده‌ای به درازای تاریخ همه بشریت قدم می‌زنیم. در این جاده چه بسیار ملت‌ها که منقرض شدند و جز داستانی از آنان باقی نماند. آن چیزی که ملت ما را به خلاف آنان و علیرغم سخت‌ترین رویدادها زنده نگه داشت امید بود، زیرا آفت این راهپیمایی هزاران ساله ناامیدی است. مردم ما می‌توانستند با بدبینی و ناامیدی حوادثی شبیه به آنچه را که در جریان انتخابات گذشته با آن روبرو شدیم پیش‌بینی کنند و به صحنه نیایند. آیا آنان اشتباه کردند که به این پیش‌بینی‌ها اعتنا نکردند؟ نه! آنان به مقتضای روح امیدی که هسته درونی هویت ملی ما را شکل داده و ما را در طول هزاره‌ها زنده نگه داشته است چنین کردند. به‌ویژه با جوانان می‌گویم که اگر می‌خواهید ایرانی باقی بمانید از شعله امید در سینه‌های خود محافظت کنید، زیرا امید بذر هویت ماست؛ بذری که با نخستین باران شروع به روییدن می‌کند و جان هرکسی را که هنوز ایرانی باقیمانده است، در هر کجای جهان که بیتوته کرده باشد به اهتزاز در می‌آورد، تا از نو خود را در سرنوشت این خاک شریک بداند......(از بیانیه نهم)
از مزایای استفاده از دو گاه‌شماری، یکی هم این است که دوبار فرصت داری نو شدن سال را تبریک بگویی و آرزوی حضور و حدوث "خیر" کنی، و دفع "شر". البته اگر "مسئول" مربوطه این ها را به دایره اجرا بفرستد و در سطل زباله نیندازد!
باشد که سال جدید میلادی را، چند سال بعد، به عنوان سال شروع رفع سیاهی‌ها و کدورت‌ها و زنگارها به یاد بیاوریم.
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
